Neoliberal tarım programlarının henüz uygulanmadığı 2.Gıda Rejimi Döneminde yapılan kooperatif tartışmalarının, Kooperatiflerin her kesim tarafından yoğun olarak tartışılmaya ihtiyaç duyulduğu bu döneme (3. Gıda Rejimi Dönemi ) katkı sunması açısından aşağıdaki yazıyı yayınlıyoruz.
KÜÇÜK ÜRETİCİ KÖYLÜLER ve KOOPERATİFLER
28 Kasım 1977, Sayı 11, Devrimci Yol
Bu yazıda faşizmin kırsal kesimde kitle tabanı yaratma yolundaki çabaları ve buna karşı özellikle Türkiye tarımında en yaygın kategori olan küçük üreticiler içerisindeki devrimci çalışmanın bazı yönleri üzerinde durmak istiyoruz. Yani burada kırsal alandaki tüm kesimlerle, örneğin tarım proletaryası ile ilgili çalışma biçimlerini ele almıyoruz. Ancak genel yaklaşımımız içerisinde kırsal kesimdeki genel gelişme çizgilerinin ana yönlerini tanıtmak ve bu anlamda bir perspektif sunma amacımız vardır. Ayrıca konuyu geniş boyutlarıyla inceleyebilmek için emperyalizm ve oligarşinin kırsal kesimle ilgili programlarını da irdelememiz gerekmektedir.
Bilindiği gibi günümüzde Türkiye’de geniş köylü kesimlerinin işçi sınıfı ile ittifakının maddi temellerini oligarşi ile olan çelişkileri çerçevesinde ortaya koymak mümkündür. Demokratik halk devriminin sınıfsal içeriği tarım proletaryası ile yarı proleter unsurların (yoksul köylülük) yanı sıra küçük üreticilerin de halk güçleri arasında yer almasını ön görür. Burada üreticileri işledikleri toprağın ancak geçimlerine yettiği, tarım teknolojilerini geliştirme imkânına sahip olmayan, esas olarak üretimde aile emeğini kullanan, yaygın olarak tefeciye ve tüccara borçlanan bir kesim olarak tanımlayabiliriz. Bunların ürettikleri ellerinden değerinin altında fiyatlarla satın alınır ve tüm ailenin yıllık geliri çoğunlukla bir işçinin asgari ücret toplamından düşüktür. Yani bu kategori, küçük burjuvazinin giderek yoksullaşan kırsal kesimi olarak ele alınmalıdır.
Faşizmin açık azgın terör yöntemleri ile devrimci demokratik güçlere saldırıları kırsal kesimde de yoğunlaşmaktadır. Ancak bu alanda sorunun faşizme karşı verilecek mücadeleye yeni boyutlar kazandıran çok önemli diğer yanı da faşistlerin sinsi demagojik yollarla geniş halk yığınlarının ekonomik – demokratik taleplerini ilerici sloganlar kullanarak yaygınlaştırmaya çalışmalarıdır. Bu süreç içerisinde bir taraftan faşizme karşı mücadele veren devrimci unsurların tasfiyesi ve demokratik unsurların terörist yöntemlerle sindirilmesi amaçlanmakta, diğer taraftan da mevcut yapıyı zorlayan bu güçlerin etkinliklerinin her düzeyde azaltılmasına bağlı olarak, demagojik yollarla kırsal kesimde köklü örgütlenme çalışmaları hayata geçirilmek istenmektedir.
Geniş köylü kesimlerinin egemen sınıflara karşı yükselen mücadeleye katılmalarının önüne geçmek amacıyla, faşist güçler tekelci sermaye, toprak ağaları ve tefeci tüccarların bekçiliklerini yapmaktadırlar. Bu paralelde hedeflenen; emperyalizme bağlı mevcut sömürü mekanizmasının sürekliliğinin sağlanması, baskı, terör, demagoji, yalan ve yutturmacalarla yoksul küçük köylü kesimlerinin mevcut yapıyı koruyucu bağzı etmenlerden de faydalanılarak nötralize edilmesi veya taraftar kazanılması, böylelikle halk güçlerinin zayıflatılmasıdır. Ancak bu yapıyı tüm boyutlarıyla kavrayabilmek için emperyalizmin 2.dünya savaşı sonrasındaki stratejisini, içsel olgu haline gelmesini ve pazar ilişkilerinin yaygınlaştırılmasını incelemek gerekir.
EMPERYALİZMİN YÖNLENDİRİCİ PROGRAMI
Türkiye’nin değişik özellikler gösteren tüm kırsal bölgelerinde, emperyalizmin yönlendirici programı şu iki ana noktada toplanmaktadır.
1.Oligarşi içerisindeki dengenin, emperyalizmin genel politikasına uygun olarak işbirlikçi yerli tekelci sermayenin lehine döndürülmesi için kapitalist üretim ilişkilerinin prekapitalist ilişkilere her alanda geriletmesi.( Ülkede dışa bağımlı kapitalist üretim ilişkileri hakimdir. Diğer ilişkiler buna tabi halde varlıklarını sürdürmektedirler. Sermayenin yeniden üretimi süreci bunların zaman içerisinde tamamen kaldırılması yolunda işler. Ancak tekelci sermayenin yukarıdan aşağıya gelişmesi sonunda doğan güçsüzlüğünün getirdiği zorunlu ittifak, bunların varlıklarına ve geleneksel etkinliklerine sürdürmelerinin temel nedenidir.)
2.Sınıf mücadelesinin eriştiği düzey ve mevcut kuvvetler dengesine göre geçici ve kontrollü taviz ya da reformlarla devrimci potansiyelin nötralize edilmesi.
Ancak ekonomik ve toplumsal çıkmazların belli bir düzeye ulaştığı anlarda, devrimci potansiyelin yok edilebilmesinde taviz ve reformlar etkisiz kalacağından demagoji, yalan ve sahte göstermelik uygulamaların yanı sıra özellikle baskı ve terörün ağırlığı artacaktır. Açık zor uygulamasının yanı sıra, mevcut yapıdan kaynaklanan yoksul köylü talepleri ya demagojik vaatlerle (çoğu kez sosyalist sloganlar kullanılarak) bizzat faşist milisler tarafından karşılanmak istenir, ya da başta proletarya olmak üzere diğer halk kesimleri darboğazların nedeniymiş gibi gösterilerek tüm emekçi halk kesimlerinin ittifakı yok edilmek istenir.
Kırsal kesimdeki çelişkilerin ele alınması ve bunlardan doğacak eylemlerin yönlendirilmesinde ise, üzerinde durulması gereken çok önemli bir nokta, mevcut yapının denetim mekanizmalarıdır. Bu denetim mekanizmalarının bazı halkalarının bilinçli faşist kadrolar tarafından oluşturulması yolundaki girişimler önemli bir anlam taşımaktadır. Bu Türkiye gibi emperyalizmin yeni sömürgesi olan ülkelerde faşizmin yukarıdan aşağıya doğru örgütlenmesinin ve bu yolla kitle tabanı yaratma siyasetinin yansımasıdır.
KIRSAL KESİMDEKİ KONTROL MEKANİZMALARI
Ülkemizdeki sömürü mekanizması içerisinde köylünün ihtiyacı olan üretim girdileri ve tüketim malları tekel fiyatı ile satılırken, tarım ürünleri yine tekelin saptadığı fiyatlardan alınmaktadır. Oligarşinin içerisinde yer alan büyük toprak sahiplerinin sistemin işleyişindeki güçleri ve tekelci burjuvazi ile olan ekonomik ilişkilerine bağlı olarak tarım ürünleri alış fiyatlarını (taban fiyatlarını) etkilemeleri ve bunun yanı sıra nisbi rantın kendi lehlerinde artması; değer aktarımının yoksul köylü aleyhine artmasını getirmektedir. Burada toplumsal yapının süreklilik kazanması ve bir üst noktada kendisini yeniden üretmesi için oluşturulan kontrol ağının en önemli unsurlarını incelememiz gerekir.
Burada ilk ele alınacak olan büyük tarım kapitalistleri toprak ağaları ve tefeci tüccarların, sistemin yönlendirici programı doğrultusunda üretim ve pazarlama aşamalarında (oligarşi içerisinde yer almalarından bağımsız düşünülmeyecek) hegemonyalarından doğan kontrolleridir. Bu tapusuz arazilerin işlenmesinde ve tarım proletaryası ile yoksul köylülerin kendilerine yönelik devrimci direnişlerinde, devlet güçlerinin yanı sıra faşist çeteleri kaynak yönünden beslemeleri açısından da önem taşımaktadır. Ayrıca, sistemin devamında yasaların egemen güçlerin lehine işleyişinde ve devrimci köylü direnişlerinin kırılmasında rol oynayan mahalli yönetim kadrolarının idari kontrolü her adımda varlığını göstermektedir. Bu toplumsal ve özellikle politik kontrol, gerektiği anda ( ezilen Kürt ulusunun muhalefetinin bastırılması da dahi olmak üzere ) sistem adına kesin müdahalede bulunan silahlı güçlerin militarist kontrolü ile desteklenir.
Ancak, egemen sınıfların kırsal kesimdeki kontrol mekanizmaları çok sayıda ve karmaşıktır. Bunların içerisinde, daha çok, demokratik köylü hareketlerinde gelişimi pasifize etmek amacıyla büyük toprak işletmeleri ile yoksul küçük köylü menfaatlerinin aynı olduğu görüşünü hakim kılmak için kurulan, büyük çiftçilerin denetimi altındaki Ziraat Odaları, Çiftçi Dernekleri gibi kuruluşların etkisinden söz etmek gerekir. Bu kuruluşlar görünüşte uzlaştırıcı bir fonksiyon yürütürler.
Diğer önemli kontrol mekanizması da bizzat nisbi rantın büyük toprak sahipleri lehine artması açısından üretim girdileri sağlayan Türkiye Zirai Donatım Kurumu, Yem Sanayi, Toprak-Su, Devlet Su İşleri gibi devlet kuruluşları ile ilaç, traktör, tarım makinaları vb. üreten tekelci sermaye tarafından sağlanır. Bu dolaylı kontrol mekanizması içerisinde, zirai ipotekli kredi dağıtımını içeren Ziraat Bankası ve Tarım Kredi Kooperatifleri ile üretim sonrası ilişkileri içeren Süt Endüstrisi Kurumu, Et Balık Kurumu, Şeker Şirketi, Sümerbank, Toprak Mahsülleri Ofisi, Çaykur, Tarım Satış Kooperatifleri (Tariş, Çukobirlik, Antbirlik, Fisko Birlik, Güney Doğu Tarım Satış Kooperatifleri…) gibi kuruluşlar da dahildir. Bunların içerisinde Tarım Satış Kooperatiflerinin Özel konumları gereği oynadıkları rol diğerlerine göre ayrıcalık göstermektedir. Bunun nedeni ise bu kuruluşlarda üslenen faşist unsurların faşizmin kırsal kesim programının politik örgütleri ile iç içe duruma gelmelerindendir. Bu dolaylı kontrol mekanizmaları, siyasi iktidarın ilgili bakanlıklar kanalıyla uyguladığı dolaysız kontrol mekanizmalarını bütünler.
Ancak bütün bu mekanizmalar geri bıraktırılmış ülkelerde köylülüğün devrimci potansiyelini bilen (halk savaşları pratiğinden) emperyalizm tarafından yeterli değildir. Günümüzde, uluslararası tekelci sermayenin örgütü olan Dünya Bankası kredi yolu ile kırsal kesime de girmiştir. Bu proje kredileri en başta emperyalizmin genel stratejisi olan pazar genişletilmesine ve pazar ilişkilerinin yayılmasına hizmet eden bir dış mali kontrol unsuru olmaktadır. Bunun ötesinde emperyalizmin Türkiye’nin kırsal kesiminde bizzat CIA yoluyla yürüttüğü ve kırsal kesimde devrimci potansiyelin yükselmesini önlemeyi amaçlayan bir gizli kontrol mekanizması da vardır. Bu mekanizmanın görünürdeki aracı şimdilerde Çukurova ve Güneydoğu Anadolu’da faaliyetlerini yoğunlaştırmış bulunan Türkiye Kalkınma Vakfı’dır.
Ve tüm bunların yanında faşist milislerin (Ülkü Ocakları, vb. derneklerin)siyasi iktidarın desteğinde çoğu kez zora dayanan politik etkinlikleri destek bir kontrol olarak geliştirmektedir.
Başlangıçta da belirttiğimiz gibi, yukarıda ele aldığımız başlıca kontrol ağlarının tümü sistemin genel denetiminin birbirinden soyutlanamayacak parçalarıdır.
FAŞİSTLERİN KIRSAL KESİMDEKİ DEMAGOJİSİ VE EKONOMİK ARAÇLARI
Faşistler kırsal kesime gerek açıkça, gerekse de çeşitli kurumlardaki personelleri ile yerleşmeye devam etmektedirler. Bu kadroları vasıtası ile siyasal iktidarın kırsal kesime yönelik karar ve uygulamalarına karşı çıkar gibi görünerek ve egemen sınıfların desteğinde olma özelliğini gizleyerek kitle tabanı oluşturma girişimlerinde bulunmaktadırlar. Bu çabalarında kırsal kesimdeki küçük mülk sahiplerinin dağınıklığı ve örgütsüzlüklerinden azami derecede yararlanmaktadırlar.
Toprak mülkiyetinin parçalanmasına karşı oldukları halde toprak reformunu savunmakta, benimsedikleri taban fiyatlarına karşı çıkmakta ve tarımsal üretimin ıslahını nisbi rantın büyük üretici lehine arttırma arzusunu gizleyerek küçük üreticiye bir lütufmuş gibi göstermeye çalışmaktadırlar. Demagojisini yoksul köylü ve küçük üreticiler ile mevcut yapı arasındaki çelişkilerin üzerine inşa eden faşizm, tam anlamıyla ekonomik platformda Tarım Satış Kooperatifleri (ancak, örneğin tütün gibi bazı ürünlerde bu Gümrük ve Tekel Bakanlığı alım ofislerindeki faşist kadrolar olabilmekte) ile yoksul köylünün karşısına çıkmaktadır. Bireysel köylü çıkarlarının düğüm noktası haline gelen destekleme alımlarını da bünyesinde toplayan bu kuruluşların kompozisyonu ve sistemin doğrultusundaki uygulamaları göz önüne alındığında, yoksul köylü taleplerine devrimciler tarafından mevcut sistemin dışında demokratik alternatifler ile sahip çıkılmadığı taktirde, bu mücadele alanında faşizmin etkinliğinin artacağı açıktır. Bu ise devrimcilerin kırsal kesimde her mevzide verecekleri mücadeleyi büyük ölçüde zorlaştıracaktır.
NE YAPMALI ?
Kırsal kesimde faşizme karşı verilecek mücadele emperyalizme ve oligarşiye karşı verilecek genel mücadeleden soyutlanamaz. Kaldı ki ekonomik-demokratik köylü taleplerinin doğru ideolojik süzgeçten politik platforma geçirilmemesi halinde sonuca ulaşamayan bir takım eylemler kendi içinde yok olacaktır. Faşizme karşı mücadelede şehirlerde olsun, kırlarda olsun, anti-faşist halk yığınlarının birliği ve proletarya partisinin yaratılması süreci iç içedir. Ancak merkezi bir siyasetin yönetiminde geniş bir örgütlenme ile faşizme karşı kapsamlı bir mücadele verilebilir.
Öte yandan emperyalizm ve tekelci burjuvazi de kırsal kesimde feodal yapının parçalanıp pazar ilişkilerinin alabildiğine gelişmesi için küçük üreticiliğe yönelik (toprak ve tarım reformu)tedbirler önermektedir. CHP’nin en fazla sahip çıktığı bu programa ülkemizdeki revizyonist çizgilerden bazıları ancak reformun iyi uygulanıp uygulanmaması açısından yaklaşmaktadırlar. Oysa yapılacak olan bu doğrultudaki taleplerle aynı paralele düşmeden köylülüğün ekonomik-demokratik taleplerini devrimci bir formülasyon ile hayata geçirmektir. Bu mücadelenin siyasi mücadeleye tabi bir şekilde geliştirilmesi ve ufkunun mevcut düzen içerisinde elde edilebilecek bazı küçük tavizler ile sınırlandırılmaması revizyonist ve devrimci çizgi arasındaki üzerinde hassasiyetle durulması ve titizlikle dikkat edilmesi gereken farklılıktır.
Sosyalizmin sözüm ona bayraktarlığını yapan kitleden soyut bazı aklı evveller ise devrimci mücadeleyi kış uykusuna yatırıp geçerliliği ancak sosyalist bir düzende tartışabilecek modeller üzerinde vakit geçirmektedirler Acil görev ise anti-faşist mücadelenin yükseltilmesi ve mevcut yapının zorlanmasıdır, yoksa sosyalist modeller çıkarmak değil. Ancak mevcut yapının zorlanmasının yedeğinde devrimci talepler program şeklinde geniş kitlelere götürebilir. Bu noktada en önemli sorun faşist baskı ve demagojilere karşı somut bir alternatif olarak çıkmanın kaçınılmaz olduğunun kavranılmasıdır. Bunun sağlanması için de merkezi bir siyasete bağlı mahalli sürekli kadroların yetişmesi ve bunların yönlendiriciliğinde yoksul küçük köylünün ekonomik içeriği olan örgütlerde bir araya getirilmesi zorunludur.
KIRSAL ÖRGÜTLENME VE KÖY KALKINMA KOOPERATİFLERİ
Kırsal kesimde örgütlenen ekonomik muhtevası olmayan mahalli derneklerin üstlendikleri mücadelede uğranılan başarısızlıklar, geniş yoksul köylü kitlesini bu derneklerden yabancılaştırmakta ve yeni arayışlar içine sokmaktadır. Küçük üretici köylülerin, bu bağlam içerisinde, kendi denetimlerindeki ekonomik örgütlenmelerinin oluşturulması olanaklıdır.
Yoksul köylülüğün egemen sınıflarla olan çelişkileri 1.toprak mülkiyeti, 2.üretim girdileri ve krediler, 3.tüketim malları, 4. toprak ıslahı, 5. dağıtım(depolama ve ulaşım) ,6. pazarlama alanlarında yoğunlaşmaktadır.
Toprak mülkiyetindeki büyük farklılıklar yanı sıra hazine topraklarının da büyük toprak sahiplerince gasp edilmesi yoksul köylünün toprağa olan özlemini daha da üst düzeye çıkarmıştır. Zirai kredi mekanizmasının ipotek karşılığı olması kredi sisteminin devamlı büyük toprak sahipleri lehine işlenmesine ve yoksul köylünün tefecinin acımasız ellerine terk edilmesine yol açmıştır. Üretim girdileri büyük işletmelerce kolaylıkla sağlanırken Toprak-Su, Devlet Su İşleri çalışmalarını büyük toprak sahiplerinin geniş arazilerine sınırlandırırken, nisbi rant devamlı bunlar lehine yükselmekte, yoksul küçük köylüler tümüyle geçinemez hale gelmektedirler. Dağıtım ve pazarlamada da oligarşinin kontrol ağı devamlı toprak egemenlerinin lehine işlemektedir. (Ancak büyük toprak sahiplerinin nisbi rantı devamlı artarken taban fiyatları genel olarak tekelci kesim lehine işlemektedir.)
Toprak mülkiyetinde, üretim ve pazarlama büyük toprak sahiplerinde her bir üst aşamada gelir artışı; yoksul köylüler için de her bir üst aşamada gelir azalışı söz konusudur. Yani büyük toprak sahibinin birim araziden daha fazla ürün aldığı ve bunu daha ucuza mal ettiği, ayrıca depolama ve ulaşım imkanları dolayısıyla ürünü daha yüksek bir fiyat ile satabildikleri görülmektedir. (Bu konuda Tarım Satış Kooperatiflerinin önemini ve kontrol mekanizmasını hatırlayalım.) Bu mevcut yapıyı zorlamak için yoksul küçük köylülerin devrimcilerin öncülüğünde kooperatiflerde örgütlenmeleri gerekir. Tarım Satış ve Tarım Kredi Kooperatiflerindeki devletle iç içe olma olgusunun Köy Kalkınma Kooperatiflerinde olmaması bu konuda büyük bir avantaj sağlamaktadır. Yani mevcut Köy-Kalkınma Kooperatiflerinin denetimlerinin genellikle büyük toprak sahipleri ve tefeci tüccarın elinde olmasına rağmen bunların göreceli bağımsız yapıları ve demokratik olma özellikleri buralarda çalışmayı olanaklı hale getirmektedir.
Burada yapılacak ekonomik-demokratik mücadele sistemin özüne ve kontrol mekanizmalarının tümüne karşı kırsal kesimde verilecek mücadeleyi, kırsal kesimde devrimcilerin öncülüğündeki örgütlenmeyi önemli ölçüde etkileyecektir. Burada dikkatle ele alınması gereken sorun ekonomik demokratik mücadelenin siyasi mücadeleye tabi bir halde ele alınmasındaki ve geliştirilmesindeki hassasiyetin korunmasıdır. Ekonomik-demokratik mücadeleye saplanıp bunun her adımda devrim mücadelesine tabi bir halde geliştirilmesinin unutulmamasıdır. Mücadele alanını ekonomist bir anlayışla reformlar ile daraltmamaktır.
Mevcut uygulamada ise, sistem göstermelik kooperatiflerle kırsal kesimde objektif şartların oluşturduğu devrimci potansiyeli nötralize etmek yolunda gitmektedir. Bu yolda ilk basamak olarak oligarşinin güdümündeki köy ileri gelenleri kullanılmakta, ilgili bakanlıkların izin ve uygulama sistemi içerisinde bu şahıslarla ön temaslar yapılmakta ve kooperatif bunların denetiminde kurdurularak iç denetim başlangıçta uygulanmak istenmektedir. Burada kırsal kesimdeki egemen sınıfların ekonomik çıkar alanlarına tecavüz etmeyecek projelere dayalı uyduruk bir kooperatif sistemi oluşturulmuştur. Türkiye’deki uygulamaya kooperatif mülkiyet ve gerçek kooperatif ilişkilerinin belirlediği gerçek kooperatif anlayış açısından bakıldığında gerçek kooperatifçiliğin henüz yerleşmediği saptanır. İstenilen geçici de olsa, oligarşinin özellikle politik açıdan rahat nefes almasının sağlanmasıdır. Ortak ile kooperatif arasındaki ilişkiler yüzeysel kriterlere dayandırıldığı gibi ürünle kooperatif (köy kalkınma kooperatifi) arasındaki ilişki devamlı kesik tutulmaktadır. Toprağın işlenmesi, verimin arttırılması, pazarlama şartlarının köylü adına eşit koşullarda yapılması devamlı olarak göz ardı edilmektedir. Ancak bazı demokrat unsurların öncülüğünde geliştirilen çok az sayıdaki kırsal kooperatifler bu setleri zorlamaktalar ve kısmi de olsa bazı başarılar elde etmektedirler.
Ayrıca sistem özellikle gıda maddelerinin üretimine geçen bazı Köy Kalkınma kooperatifleri ile kır ve kentlerdeki emekçi kesimlere yönelik tüketim kooperatifleri arasında bir koordinasyon olmamasını istemektedir. Bu konu uzun dönemli bir perspektif içerisinde ele alındığında kırsal ve kentsel alanlardaki halk kesimleri arasındaki dayanışmanın arttırılması ve devrimci örgütlenmeye katkıda bulunacak bir unsurdur. Diğer bir nokta da üretim, pazarlama ve kredi gibi konuların ayrı kurumlarda ele alınmasıdır. Bu konuların tek bir çatı altında toplanması için verilecek mücadele bu ayrımlardan doğan çelişkilerin kaldırılması için ilk adım olarak ele alınmalıdır.
Köy-Koop’un köylü direniş ve eylemlerinde kendi ağırlığı altında ezilmesi gerçek çatının inşa edilmemesinden doğmaktadır. Ancak imaj da olsa Köy-Koop’un küçük üreticinin çatısını oluşturması, kırsal kesimdeki ilerici demokratik yoksul kitleyi kendisine çekmekte, fakat taleplerin toplumsal platformda karşılanmaması bu kitleyi kararsızlığa itmektedir. Açıktır ki bu kararsızlık karşısında faşist demagojiyi bulmaktadır.
Geniş bir kırsal kesim örgütlenmesine girişen faşizmin çeşitli konulardaki merkez kooperatif birliklerini tek bir çatı altında toplamak için hazırlıklarını sürdürdüğü şu anlarda kooperatiflerde, özellikle imaj da olsa ilerici bir niteliği olan Köy-Koop’ta demokratikleşme sürecine katılmak anti faşist mücadelenin geniş eylem platformundaki nitel ve nicel ağırlığını yaygınlaştırmada belirli bir rol oynayacaktır.
Bunun için anti-faşist, anti-oligarşik mücadele platformunda oluşacak mahalli devrimci köy önderlerinin egemen güçlerin yedeğindeki kişilerin yerini alması, yönlendirici devrimci kadroların desteğinde kurulu kooperatiflerin yönetimini ele geçirerek küçük yoksul köylü kitlesini yeni baştan örgütlenmeleri ve kırsal kesimde yadsınamayacak bir etkinliğe kavuşabilecek. TÖB-DER ve Halkevi gibi kuruluşların bu süreçte aktif destek olmaları, görev almaları ve devrimci siyasetin denetimi ile mümkün olacaktır.
Devrimci siyasete bağlı olarak kooperatiflerin teorik sorunları ile, uygulamada, özellikle üretim girdileri temini, pazarlama ve toprak edinme konularındaki ekonomik -demokratik mücadele de destek güç görevini üstlenecek kadroların oluşturulması, sürekli mali kadroların üretim ve yönetimde eyleme geçirilmesi ile kooperatiflerdeki devrimci çalışmanın ilk adımları atılacaktır.
Mevcut yapıyı zorlayıcı eylemlerin içeriği de buna bağımlı olarak hazine topraklarının topraksız köylüler tarafından işgal edilerek kooperatif mülkiyeti altında üretime geçirilmesi, kooperatiflerin il ve bölge birlikleri emrinde makina parkı ve üretim girdileri stoklarının oluşturulması, halk yığınları adına tüketim malları dağıtım ağının kurulması ve ipotekli kredi mekanizması yerine yoksul köylülüğün inisiyatifindeki kredi sisteminin belirlenmesi vb. taleplerle yapılacak ekonomik-demokratik mücadele ile birlikte demokratik içerikli tarım programının ayrıntılarına kavuşturulması zorunluluğu atılacak ilk adımın arkasından gelecek sorunlardır. Kazanılacak somut başarılar yoksul küçük köylü kitlesinin kendi ekonomik örgütü içerisinde kenetlenmesini sağlayacak ve devrimci inisiyatifin gücü oranında, politik platformda faşizme karşı topyekün mücadelede aktif olarak yer almasına katkıda bulunacaktır.
Ancak unutulmamalıdır ki bu süreçte kooperatifler asla devrim mücadelesinde kırsal alandaki temel örgütlenme biçimi olarak ele alınamaz. Kooperatifler ancak devrimci çalışmaya destek olacak yan örgütler olma niteliği ile bir önem taşırlar. Bu da ancak bu kooperatiflerde sömürücü sınıfların etkinliklerinin kırılabildiği oranda mümkün olur. Yoksa mevcut yapılarıyla kooperatifler düzene hizmet eden kurumlar olma özelliklerini sürdürürler.
FAŞİZME KARŞI MÜCADELEYİ KIRSAL ALANDA DA YÜKSELTELİM
FAŞİZMİN DEMAGOJİSİNİ TEŞHİR EDELİM, FAŞİSTLERİN OYUNLARINI BOZALIM
KIRSAL KESİMDE ÖRGÜTLENMEYİ SAĞLAYALIM